یک دنیا حرف برای تو دارم ، یک دنیا پر از حرفهای نگفته، یک دنیا پر از بغض های نشکفته. با منی ، هر جا و اینک آمده ام تا مثل همیشه سنگ صبور روزهای دلتنگی ام باشی!
دلم به وسعت یک آسمان تیره غمگین است . صدایی نیست ، مأوایی نیست ، حتی سایبان روزهای دلتنگی نیز دیگر جوابگوی دلتنگی هایم نیست.
من آمده ام! اینجا ، کنار دلواپسی های شبانه ات، کنار شعله ور شدن شمع وجودت ،اما نمی دانم چرا دلم آرام نمی گیرد...
دلم گرفته، دلم سخت در سینه گرفته، با تمام وجود تو را می خوانم ؛ از تو چیزی نمی خواهم جز دریای بی ساحل وجودت را، جز دستهای مهربانت را، جز نگاه آرامت را که دیرزمانی است در سیل باد بی وفای زمانه گم کرده ام.
هر شب حضورت را در کلبه خیال خویش می آورم، وجودت را با تمام هستی باقیمانده در نهانخانه قلبم نهان می کنم ، چشم هایم را باز نمی کنم تا شاید بتوانم تصویرت را بر روی پلک های بسته ام حک کنم ، اما باز هم جای تو خالی است... .
شاید اگر جای تو بودم ؛ کمی، فقط کمی برای مرگ تدریجی نیلوفرهای خاطره اشک می ریختم ، شاید اگر جای تو بودم ؛ طاقت دیدن چشم های خیره و خسته ات را نداشتم، شاید اگر جای تو بودم؛ بلور بغضم را با تلنگری آسان می شکستم تا بدانی، تا بدانی که چقدر دوستت دارم... .
روزی صد بار با هم خداحافظی کردیم اما افسوس معنای خداحافظی را زمانی فهمیدم که تو را به خدا سپردم!
این بار به دیدنت آمده ام ، برایت گلاب آورده ام ، دستهایم تنها سنگ سردِ خانه ات را احساس می کنند اما بدان یاس های سپید احساسمان هنوز گرم گرم اند
از انسان ها غمی به دل نگیر
زیرا خود نیز غمگین اند
با آن که تنهایند ولی از خود میگریزند
زیرا به خود و به عشق خود و به حقیقت خود شک دارند
دوستشان بدار گرچه دوستت نداشته باشند.(دکتر علی شریعتی)
az man nagzar nemitonm
chon vabastas be to junam mohtajam be nafashat
akhe dur az dastat tu zendunam :(
زمانی که خسته و درمانده به طرفش میرویم ،خیال میکنیم تنها زمانی که به خواسته ی خود برسیم او ما را دیده و حس کرده
اما .......... گاهی بی پاسخ گذاشتن برخی از خواسته های ما نشانگر لطف بی اندازه ی او به ماست
خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد
به عشق ایمان دارم حتی اگر ان را حس نکنم
به خدا ایمان دارم حتی اگر سکوت کرده باشد..
سلام به بهترین دوست و بهانه ام برای زندگی ، چه لحظه ها که تو زندگی ام گمت کردم اما تو همیشه کنارم بودی . چه دقیقه ها که حضورت رو فراموش کردم اما تو فراموشم نکردی ، چه ساعتها که غرق در شادی و غرور ، تو رو که پشت همه موفقیت های من قایم شده بودی ، از یاد بردم ، اما تو همیشه به یادم بودی . چه روزهایی که سرم رو تو لاکم کردم و توی غصه هایی که فکر میکردم تو برای تلافی کارهای بدم برایم فرستادی دست و پا زدم ، اما تو همیشه کاری رو کردی که به صلاح منه . چه ماههایی رو که با هات قهر کردم و فکر می کردم منو دوست نداری ، اما تو با توفیق یک کار خوب به من ثابت کردی که دوستم داری و چه سالهایی که توی خلوتم ازت نترسیدم اما تو همیشه منو بخشیدی . تو همیشه با من بودی ، وقتی زمین خوردم تو با نور امید نیرویی به من بخشیدی که بتونم دوباره ادامه بدم . وقتی خسته از همه جا و همه کس نا امیدانه به تو پناه آوردم تو پناهم دادی . وقتی تو زندگی ام سرنوشت ، منو سر دوراهی قرار داد تو راه درستو بهم نشون دادی ، وقتی از آدمهای دورو برم دلم گرفت و دنیا غم هاشو بهم ارزونی کرد تو به قلب من آرامش دادی ، تو باحضورت به خنده هایم هدف دادی به گریه هایم دلیل دادی به زندگی ام و به نفس کشیدنم رنگ دادی . وقتی ازت سوال کردم جواب سوالهامو دادی . وقتی می سوختم تو لذت پختن روحم رو به من چشوندی ، وقتی قلبم تپید تو همه عظمت و بزرگیتو تو قلب کوچیک من جا دادی . وقتی برای اولین بار از دیگران حرف شنیدم راه تازه ای برام باز کردی تا گذشت و بخشش رو یاد بگیرم .
وقتی بهم بخشیدی و ازم گرفتی فهمیدم معادله زندگی نه غصه خوردن واسه نداشته هاس ، نه شاد بودن واسه داشته ها و وقتی به ازای نداشته ها بهم چیزای دیگه ای دادی اونوقت به بزرگی و مهربونیت بیشتر پی بردم و فهمیدم بیشتر از اون چه که هست باید مهربون باشم .